Η παρούσα ομιλία εξετάζει θεωρητικά και εμπειρικά την αντίληψη ότι στις σύγχρονες πολυμεσικές και διαμεσικές παραστασιακές μορφές, η εγγενής αμεσότητα του θεάτρου σχετικοποιείται διαρκώς και ενίοτε καταργείται, καθώς oι ψηφιακές τεχνολογίες «αλλάζουν τους αντιληπτικούς μηχανισμούς μας, τον τρόπο που βλέπουμε και, το πιο σημαντικό, τον τρόπο που σκεφτόμαστε» (Αronson 2005).